Jednym z najstarszych pomników martyrologii na cmentarzu rabczańskim jest pomnik nieznanego powstańca z 1863 roku. Znajduje się tuż przy wejściu, po prawej stronie – ogrodzony i odrestaurowany.

Na starym cmentarzu parafialnym w Rabce - Zdroju, w południowo - zachodnim narożniku, przy ogrodzeniu, znajduje się zbiorowa mogiła nieznanych żołnierzy polskich, poległych w czasie II Wojny Światowej. Grób składa się z dwóch pól grzebalnych, otoczonych kamiennym krawężnikiem. Całość zaopatrzono w płytę memoratywną.
Dwie prostokątne mogiły ziemne o wymiarach 2,15 m x 6 m z nagrobkiem w formie tablicy i figurą ukrzyżowanego Chrystusa. Na nagrobku znajdującym się na środku drugiej mogiły wyryto napis: „GRÓB NIEZNANYCH ŻOŁNIERZY POLEGŁYCH W WALKACH Z OKUPANTEM HITLEROWSKIM”

Na cmentarzu parafialnym istnieje jeszcze jedna kwatera Nieznanych Żołnierzy z okresu II wojny światowej. Przez lata nagrobek uległ zniszczeniu. W  2018 r. z okazji obchodów 100-lecia Odzyskania Niepodległości przez Polskę został zastąpiony nowym. Pomnik został sfinansowany z pieniędzy zbieranych podczas dorocznej Kwesty Rabczańskiej, organizowanej we Wszystkich Świętych w Rabce-Zdroju od 2015 roku. Inicjatorem budowy pomnika na wojennej mogile, był społeczny komitet na rzecz odnowienia mogił obrońców ojczyzny. Pomnik poświęcił ks. proboszcz Paweł Duźniak z parafii św. Marii Magdaleny, a uroczystego otwarcia dokonali członkowie społecznego komitetu - Stanisław Kiersztyn, dyrektor Liceum Romera Marek Świder oraz posłanka Anna Paluch i burmistrz Ewa Przybyło.

w dolnej części cmentarza parafialnego zbiorowa mogiła żołnierzy polskich, którzy oddali swe życie za Ojczyznę w latach we wrześniu podczas walk w okolicach Rabki.
W dniach od 1 – 4 września 1939 r. w walce z Niemcami poległo około 40 żołnierzy polskich z 1PP Armii Kraków. Ustalono następujące nazwiska:

• Józef Jarosiński ur.1915 r. poległ 2.IX. 1939 r.
• Józef Jesionowski ur.1902 r. poległ 4.IX.1939 r.
• Błażej Mamrek ur. 1917 r. poległ
• Trofim Szczerbaczewicz ur. 1916 r. poległ 1.IX.1939 r.

Grób ogrodzony granitowymi słupami. Mogiła jest obramowana i nakryta granitowymi płytami. U wezgłowia znajduje się granitowy krzyż z datą 1939 i emblematem przedstawiającym wojskowego orła. Po obu stronach krzyża znajdują kamienne płyty napisami na biało-czerwonym tle:

"WALECZNYM I OFIARNYM"
"WDZIĘCZNI I PAMIĘTAJĄCY"

U wezgłowia znajdują się cztery tabliczki z informacjami o poległych.
Pochowano tu 6 żołnierzy Wojska Polskiego poległych w czasie kampanii wrześniowej. Zidentyfikowano 3.
Pochowano ich w zbiorowych mogiłach na cmentarzu parafialnym.
W zapiskach z tamtych dni czytamy: W piątek 1 września 1939 roku w godzinach rannych, na ziemi podhalańskiej, w rejonie Wysoka – Jordanów – Chabówka, doszło do jednej z największych ówczesnych bitew pancernych na terenie kraju. Przeszło dwie doby walczyły jednostki pancerne Wehrmachtu ze składu 14 armii niemieckiej dowodzonej przez generała (później marszałka) Wilhelma Lista. Obronę stanowiła 10 Brygada Kawalerii Zmotoryzowanej płk dypl. Stanisława Maczka wraz z 1 pułkiem KOP (Korpusu Ochrony Pogranicza), batalionem ON (Obrony Narodowej) oraz kompanii złożonej z robotników pracujących przy budowie szosy Kraków – Zakopane po dowództwem ren. inż. Benedykta Różyckiego.
Bohaterstwo żołnierza polskiego i spontaniczny udział miejscowej ludności w walce przyczyniły się do zrealizowania przez płk (późniejszego generała) Maczka rozkazu gen. bryg. Antoniego Szyllinga, dowódcy armii „Kraków”, jak najdłuższego przetrzymania Niemców w górach, aby uchronić tę armię przed okrążeniem w czasie wymuszonego wycofania się jej ze Śląska. Jednostki pancerne Wermachtu przez prawie trzy dni posunęły się jedynie o 22 kilometry, skutecznie powstrzymywane przez małą polską zmechanizowaną brygadę zaporową, najzupełniej nowoczesną w warunkach roku 1939.
W dniu 3 września Niemcy wkroczyli do Rabki.
Od pierwszych godzin walki pod Wysoką i Jordanowem w dniu pierwszym września pomoc rannym niosła służba sanitarna. Latem 1939 roku w Rabce z inicjatywy Polskiego Czerwonego Krzyża prowadzono szkoleniowe kursy pierwszej pomocy rannym. Szkolenie to dotyczyło osób, które zgłaszały się ochotniczo. Należy podkreślić szczególną aktywność grupy młodzieżowej skupionej w „Eremie”, tj. willi księdza kanonika Stanisława Dunikowskiego. Szkolenie prowadziła Maria Pachlówna – Mieszkowska pielęgniarka dyplomowana (po wojnie doktor medycyny), przy współpracy dr Stefanii Kościuszkowej. We wrześniu 1939 roku Pachlówna dysponowała trzyosobowymi patrolami dziewcząt – ochotniczek. Do pracy szkoleniowej włączyło się wielu lekarzy rabczańskich, którzy od początku okupacji zgłaszali się do społecznej współpracy ze służbą sanitarną ZWZ – AK.
Nad sanatorium dr Teodora Cybulskiego, s. Nazaretanek i Pałacykiem Babuni powiewały flagi z emblematami Polskiego Czerwonego Krzyża. Były to szpitale polowe dla wojska i rannej ludności cywilnej, zorganizowane w pośpiechu przez nestora rabczańskich lekarzy dr Teodora Cybulskiego i dr Ludwikę Łukę. Placówki te zlikwidował okupant.
Niektórzy ciężko ranni zmarli na skutek odniesionych ran i zostali pochowani na cmentarzu parafialnym.

Na miejscu zniszczonego krzyża misyjnego stanął w październiku 2000 r. poniżej Pomnika – Mauzoleum ofiar II wojny światowej, nowy okazały, 3 metrowy Krzyż Katyński według projektu Jerzego Janowca syna zamordowanego w Charkowie Andrzeja Janowca, ufundowany przez mieszkańców Rabki – Zdrój i Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa. Okazją ku temu była 60-ta rocznica zbrodni katyńskiej. Ogromny wkład pracy i zaangażowania w przedsięwzięcie włożyli poseł na Sejm RP Zofia Krasicki-Domka, Jan Ceglarz i Elfryda Trybowska, córka zamordowanego w Charkowie podpułkownika Antoniego Nawratila.
Na tablicy wyryte zostały nazwiska 16 osób zgładzonych w Katyniu, Charkowie i Miednoje. Krzyż zdobią dwie płaskorzeźby przedstawiające Matkę Boską Katyńską i Matkę Boską Kozielską.
Na bocznej ścianie Krzyża jest tabliczka z napisem: Krzyż Katyński wzniesiony w 60 –tą rocznicę tragicznej śmierci tych, którzy w 1940 roku oddali swoje życie za Polskę, a poniżej Internowanym w 1939 roku w obozach sowieckich w Starobielsku, Ostaszkowie i Kozielsku, podstępnie zamordowanym w Charkowie, Katyniu i Miednoje przez NKWD. Poniżej umieszczono wymieniono zamordowanych z Rabki i okolic:

1. por. Jan Amerek
2. ppor. Tadeusz Balon
3. funk. pp Józef Borowiec
4. przod. pp Władysław Cieślik
5. kpt. Stanisław Filar
6. kpt. Andrzej Janowiec
7. ppor. Wacław Mianowski
8. mjr Julian Młodnicki
9. ppłk Antoni Nawratil
10. kpt. Seweryn Nowosielski
11. kom. pp Roman Ostrowski
12. funk. pp Stanisław Pipczyński
13. kpt. Stanisław Pomorski
14. mjr Wiktor Truss
15. por. Stanisław Wierzejski
16. por. Jan Zienkiewicz

W centrum cmentarza parafialnego stoi Pomnik – Mauzoleum ofiar II wojny światowej, wykonany według projektu Józefa Grochowalskiego. Inicjatorem wzniesienia tego kamiennego pomnika był Polski Związek Byłych Więźniów Politycznych – Koło w Rabce, z jego prezesem śp. Czesławem Trybowskim. Odsłonięcie pomnika, na który liczne datki złożyło społeczeństwo Rabki Zdroju miało miejsce w dniu 01.11.1947 roku.
Jest to symboliczny grób z prochami pobranymi z krematoriów Oświęcimia i Brzezinki.
Więcej na stronach „Historia Rabki”. Autorem projektu pomnika był :Józef Grochowalski: urodził się w Jaropowcach na ziemi kijowskiej 4 maja 1897 roku. Był synem inż. mech. Jana i Wincentyny. Po nauce w domu rodzinnym wstąpił w 1908 roku do gimnazjum w Żytomierzu, po wybuchu I wojny światowej jako poddany austriacki został zwolniony z V klasy i musiał kontynuować naukę prywatnie, by w 1915 roku ukończyć egzaminem szkołę realną. Jako niepełnoletni uniknął zesłania na Wschód. W 1919 roku ukończył prywatną czteroletnią szkołę budowlano – techniczną w Humaniu (ZSRR) uzyskując tytuł technika budowniczego. Pierwszą pracę podjął w cukrowni „Ryżawka” w powiecie humańskim, w 1921 roku założył rodzinę, z którą rok później, nabywszy prawa repatriacyjne, wyjechał do Polski.
W latach 1923 – 1934 pracował w fabryce Polskie Zakłady Elektryczne BROWN – Boveri SA w Żychlinie k. Kutna jako zastępca kierownika wydziału budowlano – gospodarczego, a później jako kierownik tego wydziału. Prowadził w tym okresie budowę szeregu obiektów przemysłowych i mieszkalnych w/g projektów obcych i własnych. W 1930 roku uzyskał od ówczesnego Ministerstwa Robót Publicznych uprawnienia budowlane, co umożliwiło mu poszerzenie praktyk projektowo – budowlanych na terenie Żychlina i okolicy.
Dążąc do usamodzielnienia się przeniósł się w 1934 roku z rodziną na stałe do Rabki. Zamieszkał we własnej willi „Watra” przy ulicy Pocztowej (dziś własność Państwowego Teatru Lalek „Rabcio”). Przed wybuchem II wojny światowej wykonał dla Zakładu Kąpielowego oraz prywatnych inwestorów szereg prac z zakresu budownictwa pensjanotowo – mieszkaniowego z jednoczesnym nadzorem i realizacją. Dla magistratu m. Jordanowa wykonał projekt i nadzorował budowę rzeźni miejskiej w/g ówczesnych najnowszych osiągnięć techniki budowlanej.
W czasie okupacji był przymusowo powołany przez władze niemieckie do różnych robót remontowo - budowlanych, m. in. w marcu 1941 roku dostał polecenie, by natychmiast zgłosił się do komendanta Szkoły Policyjnej SS w „Teresce” – willi Rosenbauma. Zlecono mu wykonanie budowy garażu dla samochodów ciężarowych i osobowych oraz pomieszczeń gospodarczych na inwentarz żywy. Dokumentacja miała być zrobiona do następnego dnia. Ponieważ było to fizyczną niemożliwością, Rosenbaum zgodził się na przedłożenie rysunku koncepcyjnego. Po zgromadzeniu materiałów budowlanych zorganizował i prowadził roboty, angażując miejscowych majstrów. Pracował tam przez dwa dalsze lata, otrzymując coraz to inne polecenia przeróbek i robót budowlanych. Miał okazję i sposobność obserwowania tego, co się działo na terenie „Tereski”.
Józef Grochowalski był autorem artykułu pt. Moje wspomnienia z okresu okupacji hitlerowskiej w Rabce – Podhalanka rok II nr 2/8/1983.
Po wojnie inż. Grochowalski był kilkakrotnie wzywany jako świadek do Sądu w Nowym Targu i Krakowie, a w końcu 1969 roku otrzymał z Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Warszawie wezwanie jako jeden z głównych świadków Polaków na proces W. Rosenbauma w Hamburgu. Niestety, w ostatniej chwili musiał zrezygnować z udziału w procesie z uwagi na chorobę, która przykuła go do łóżka na kilka tygodni. Zeznania swoje dał w skrócie na piśmie, które zawiezione zostały do Hamburga do Sądu Specjalnego na rozprawę.
W latach 1947 – 1948 był zaangażowany przez Państwowe Przedsiębiorstwo Budowlane – Kraków do przeprowadzenia przebudowy sanatorium dla dzieci („Marcinkowski”, przy ul. Kościuszki). Wykonał przez kolejne lata różne prace z zakresu budownictwa dla Rady Narodowej i różnych urzędów w Rabce. Był z ramienia dyrekcji BOR (Budowa Osiedli Robotniczych) – Kraków terenowym starszym inspektorem nadzoru w dziale budownictwa. Pracował do czasu przejścia na rentę z uwagi na stale pogarszający się stan zdrowia. W 1952 roku uzyskał stopień inżyniera – budowniczego. W latach 1961 – 1977 podejmował różne prace zlecone (w niepełnym wymiarze godzin) dla Rady Narodowej i Urzędu Miasta i Gminy Rabka, jako inspektor nadzoru nad robotami w zakresie gospodarki komunalnej i innych.
Jako trwałe pomniki po nim w Rabce należałoby wymienić m. in.: Szkołę Podstawową nr 2, która była „jego oczkiem w głowie”, rozbudowę Szkoły Podstawowej nr 3, budowę Szkoły Podstawowej nr 1 tzw. „tysiąclatkę”. Był społecznym doradcą księdza prałata M. Zdebskiego w ciągu jego długoletniego kierowania parafią św. Marii Magdaleny. Dla koła Związku Byłych Więźniów Politycznych w Rabce zaprojektował – i kierował budową- Pomnika Mauzoleum – ofiar II wojny światowej na cmentarzu parafialnym przy ul. Orkana, . Od 1962 roku był przez kolejne 3 kadencje radnym MRN w Rabce.
Owdowiał wcześnie (1971). Pozostały po nim dwie córki, zamieszkałe w Krakowie – Wanda i Teresa, obie po studiach wyższych. Zmarł w wieku 85 lat, 5 grudnia 1982 roku i został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu przy ul. Orkana. W dowód zasług otrzymał szereg odznaczeń, m. in. srebrny Krzyż Zasługi, odznakę „Za zasługi dla Ziemi Krakowskiej” i medale „Za zasługi dla miasta Rabki” oraz „dla Uzdrowiska Rabka”.
Był człowiekiem o wysokiej kulturze, nad wyraz rzetelnym, pracowitym, przy tym skromnym. Dla podległych sobie brygad rzemieślników był bardzo wymagający, z drugiej zaś strony serdeczny i wyrozumiały. Cieszył się zawsze powszechnym szacunkiem i poważaniem. Pracownicy na budowach mawiali o nim „nasz Dziadek”.

W kaplicy cmentarnej, na cmentarzu parafialnym w Rabce znajduje się tablica epitafijna poświęcona założycielowi uzdrowiska
Julianowi Zubrzyckiemu

Postać założyciela Rabki przybliżą nam artykuły na stronach „Historia Rabki” kliknij na poniższy link:
Julian Zubrzycki
Książka Rabka Juliana Zubrzyckiego
Prezentacja Książki Rabka
Julian Zubrzycki w Rabce – Zdroju upamiętniony został dwukrotnie pomnikiem popiersiem. Aktualny pomnik stoi w parku zdrojowym -> patrz 3. Park zdrojowy pomnik Juliana Zubrzyckiego

Wielkie zasługi dla bodowy nowego kościoła parafialnego w Rabce położył ówczesny proboszcz Ks. Jakub Zych rodem z Chochołowa oraz jego wikariusz Ks. Kwiatkowski uchodźca z Królestwa. Budowę prowadził architekt Odrzywolski. Do budowy przystąpiono z chwilą, gdy okazało się, że stary drewniany kościół z roku 1557, jest już nie wystarczający dla potrzeb rozrastającej się parafii. Budowa trwała od 1902 do 1908 roku.
W kaplicy cmentarnej na cmentarzu parafialnym w Rabce znajduje się tablica poświęcona ks. Jakubowi Zychowi.
Proboszcz Zych, wyróżniony godnością kanonika w jednej z kapituł, nie dożył momentu konsekracji nowego kościoła. Zmarł w Rabce pochowany został na starym cmentarzu parafialnym w Rabce, w kaplicy Zubrzyckich. Wizerunek księdza Zycha znajduje się w zakrystii kościoła św. Marii Magdaleny, obok portretów innych zasłużonych dla parafii proboszczów.

Sosna zwyczajna - drzewo jest najciekawszą osobliwością przyrodniczą na terenie Rabki. Na wysokości cmentarza, z lewej strony drogi rośnie unikatowa sosna zwyczajna (Pinus sylvestris), o nietypowym pokroju. Ma rozwidlone konary i parasolowatą koronę, a  w  obwodzie ma 370 cm. Jej wiek szacowany jest na co najmniej 500 lat. W 1977 roku sosna ta ustanowiona została pomnikiem przyrody. Rabka-Zdrój może jednak pochwalić się wieloma innymi pomnikami przyrody. Razem na terenie miasta znajdują się 54 chronione, stare drzewa. Rosną przy kościołach, alejkach, a także w parkach.